همه چیز از گوشی های گوشکوب نما شروع شد. افرادی که این گوشی ها را داشتند جز ثروتمندان جامعه محسوب می شدند این گوشی ها تنها کاربردی که داشت پز دادن و گاهی برقراری تماس با افراد دیگر بود زیرا که هر چند دقیقه یکبار صدا قطع و وصل می شد. کم کم افراد زیادی گوشی دار شدند.
بعد از مدتی این گوشی های بزرگ، جوابگوی نیاز های ارتباطی با دنیا نبود که ناگهان قول بی شاخ و دم اینترنت نمایان شد در سال های ابتدایی تنها استفاده دانشگاهی داشت اما بعد از مدتی همه می توانستند از آن استفاده کنند.
با همه گیر شدن گوشی های همراه و تبدیل شدنشان به تلفن های هوشمند اتصال به دنیای اینترنت تنها با لمس کوچک امکان پذیر شد. یعنی الان هرکس که گوشی هوشمند دارد اینترنت هم دارد. در دست هر دختر و پسر کوچک خانواده یک تلفن هوشمند دیده می شود.
فاصله ی بین تلفن های گوشت کوب نما و تلفن های انسان نما به کمتر از ۱۵ سال می رسد و این سال ها جامعه و افراد نتوانستند خود را با تکنولوژی نوظهور وفق دهند. این نسل تا به خودش آمد گوشی ای در دستش بود که نه تنها همه چیز می داند بلکه گاهی احساسات و عواطف ما را نیز تامین می کند. با یک لایک نظر می دهیم و با هشتک سازی اعتراض می کنیم. صحبت کردن با خانواده نیز تنها با گذاشتن چند استیکر انجام می شود. به راستی نسل "سردر گریبان" برازنده ی این نسل است.
با پیشرفت تکنولوژی فقدان و کمبود گفتگو در خانواده بیشتر حس می شود زمانی که اعضای خانواده به دور یک میز نشسته اند دیگر صحبت نمی کنند فقط جسمی روی صندلی نشسته و روح و فکر آنها در گروه ها و کانال هاست و یا آخرین لایوهای دوستان یا سلبریتی ها را می بینند ولایک می کنند. محققین بسیاری در رشته های متفاوت به بررسی تاثیر فضای مجازی در خانواده ها پرداخته اند و هریک به نتایجی دست یافته اند:
- ۰ نظر
- ۰۱ تیر ۹۷ ، ۰۰:۱۵
- ۲۹۵ نمایش