بسم الله الرحمن الرحیم
کرونا و معنویت: پژوهشی در مورد "زنان در قرنطینه خانگی"
مقدمه
در 30 ژانویه 2020، سازمان بهداشت جهانی، وقوع کرونا ویروسی جدید را خبر داد و وضعیت اضطراری سلامت عمومی را اعلام کرد. در 11 فوریه سال 2020 میلادی، سازمان بهداشت جهانی به طور رسمی این ویروس را به عنوان بیماری ویروسی کرونا (COVID-19) نام گذاری کرد. این بیماری مسری، بزرگترین شیوع از زمان شیوع شدید سندروم حاد تنفسی سارس در سال 2003 بوده است و با احتمال ایجاد بیماری تنفسی شدید، به سرعت بر دولت ها و سیستم های بهداشت عمومی تاثیر گذاشته است. میلیون ها زندگی به طور قابل قبول توجهی تغییر کرده و فرآیندی جهانی در حال انجام است[1]. بیماری کرونا ویروس اکنون به وضعیت پاندمی رسیده است. درحالی که این پاندمی به سرعت در سراسر جهان در حال گسترش است، باعث ایجاد ترس و نگرانی در عموم مردم به ویژه در میان گروه های خاص از جمله افراد مسن تر، مراقبان بیماران، ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و افراد با شرایط بیماری زمینه ای شده است. در نتیجه مداخلات بیشتری ضروری است[2].
شواهد علمی موجود پیرامون بیماری‌های واگیردار خصوصاً کووید 19، حاکی از اهمیت کنترل و پیشگیری از سرایت بیماری به ویژه تا قبل از یافتن راه‌های درمان و تولید واکسن مناسب است. یکی از مهم‌ترین این راهکارها قطع زنجیره انتقال بیماری از طریق جداسازی بیماران و قرنطینه افراد در معرض بیماری می‌باشد زیرا از این طریق می‌توان با به تعویق انداختن انتقال آن ابتلای موارد جدید را در راستای تأمین تسهیلات لازم، اطلاع رسانی شفاف به جامعه و آماده سازی توان نظام سلامت و همچنین تولید و تهیه داروهای مناسب و واکسن به تعویق انداخت[3 ]. قرنطینه راهکاری بود که اکثر دولت‌ها برای مبارزه با این بیماری اتخاذ کردند و از طرفی می‌دانستند که قرنطینه آسیب‌هایی به بخش‌های اقتصادی، اجتماعی، خانوادگی و حتی سلامت روان جوامع وارد خواهد کرد با این وجود دست به این عمل زدند. البته این اقدام مسبوق به سابقه است، در سال 2003 به دنبال شیوع سندروم تنفسی حاد(سارس)، قرنطینه در سطح شهرهای چین، کره جنوبی و کانادا اجرا شد[4 ] و همچنین در پی شیوع مرس، قرنطینه در بسیاری از روستاهای کشورهای غرب آفریقا و عربستان به کار بسته شد [5 ]در نتیجه مزایای بالقوه قرنطینه همگانی در مقابل هزینه‌های روانی احتمالی آن نیز باید به دقت مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد[6 ].
