بسم الله الرحمن الرحیم

شوق انتظار!

هیچ داری از دل مهدی خبر؟           

               گریه های هر شبش را تا سحر؟

او که ارباب تمام عالم است           

              من بمیرم، سر به زانوی غم است

شیعیان! مهدی غریب و بی کس است                    

              جان مولا معصیت دیگر بس است

شیعیان! بس نیست غفلت هایمان؟!                  

         غربت و تنهایی مولایمان؟!!

ما عبید و عبد دنیا گشته ایم           

            غافل از مهدی و زهرا گشته ایم

من که دارم ادعای شیعگی           

              پاسخی دارم به جز شرمندگی؟!! 

 جای اصلی امام زمان ارواحنافداه در قلب تک تک ماست. همان طور که جای خدا در قلب ما است "قلب خانه خداست غیره خدا را در آن جای ندهید"1 آرامش قلب، تنها در سایه یاد آن حضرت است. از آیت الله بهجت در مورد جزیره خضرا سوال میکنند که آن جزیره کجاست، که بعضی میگویند امام زمان علیه السلام در آنجا زندگی میکنند. ایشان در جواب می فرمایند: جزیره خضرا آن قلبی است که امام زمان (علیه السلام) در آنجا تاب بیاورند و بماند. و البته کوچکترین هدیه این یاد نورانی برای کسی که یاد و نام وجود مقدس امام عصر(علیه السلام) در قلبش مسکن کرده باشد، آرامشی است که از طرف محبوب جانها، به او داده میشود. کسانی که اتصال خویش را با این وجود نورانی تقویت کرده اند به دریای عظیم نور الهی رسیده اند... خوشا به سعادتشان!

و اما ما کجا هستیم؟!!

مگر نه اینکه یاوران حضرت مهدى (عج الله تعالی فرجه الشریف)، باید همواره آماده پیوستن به قیام جهانى حضرت مهدى (علیه السلام) باشند و در عین حال خود نیز علیه ظلم و ستم و فساد، مبارزه کنند؟!! و مگر خود حضرتش نفرمودند: ...ظهور ما به صورت ناگهانى فرا مى رسد2. پس باید سنخیت کاملى با امام زمان (علیه السلام) داشته باشیم. یعنی نوع اعتقادات، باورها، صفات و رفتار خود را بسیار به ایشان نزدیک سازیم. و بسیار مهمتر اینکه چقدر به این فراز از دعای ندبه نزدیک شده ایم؟!! "برای من سخت و دشوار است که مردم را ببینم و تو از انظار پنهان باشی و دیده نشوی" برای من دشوار است که مردم را ببینم و تو دیده نشوی "مَتَى تَرَانَا وَ نَرَاکَ" چه زمانی این فرصت فراهم می‌‌شود که ما تو را ببینم و تو ما را؟

 داشتن شور و شوق دیدار و ملاقات با امام زمان علیه السلام، همانند عاشقیست که چشم به راه و منتظر دیدار محبوب و معشوق خویش است. منتظران راستین و حقیقی کسانی هستند که شوق دیدار و ملاقات با آن حضرت، همه وجودشان را پرکرده و جز به دیدار یار و ملاقات و رسیدن به محضر او به چیزی دیگری نمی‌اندیشند. آنان کسانی هستند که رفتار و اعمال خود را در جهت رضایت و جلب رضایت او قرار می‌‌دهند و در تمام برنامه‌ها و رفتارها و عبادت‌ها و نیایش‌های خود جز جلب رضایت و محبت او به چیز دیگری فکر نمی‌کنند؛ حال کمی بیاندیشیم و ببینیم ما چقدر در قلب خود، شور و شوق و علاقه به دیدار یار و اشتیاق به محبوب، حس میکنیم؟!! امروز همه ما بر سر سفره امامی نشسته ایم که از او غایبیم و از برکت وجود او در امنیتیم، اما چقدر برای دیدارش اشتیاق داریم؟ شوق دیداری که می تواند آثار و برکات بسیاری را برای ما به همراه داشته باشد.

بزرگان ما گفته اند: عشق و علاقه و شورو شوق برای ملاقات امام (عج)، مخصوص کسانی است که در گروه دوستان و موالیان آن حضرت هستند. دوستداران آن حضرت همواره در انتظار بوده و هیچ خوشی در این دنیا نمی تواند آن ها را دلگرم کند. هر اندازه هم که دنیا با جلوه هایش در برابر آن ها ظاهر شود باز هم نمی تواند آن ها را سرگرم خود کند. و سوز و گداز هجران، بایستی موتور محرکی برای منتظران و شیعیان باشد. آیا ما چنین هستیم؟!! چرا باید ما که خود را از شیعیان و منتظران و مشتاقان امام عصر علیه السلام میدانیم، اینچنین سرگرم و دلخوش به زندگی دنیا و لذت های زودگذر دنیایی باشیم؟!! در حالی که هیچ خوشی در این دنیا نباید ما را دلگرم کند تا فراموش کنیم چه وظیفه سنگینی به عهده ماست و باید شرایط مناسب برای قیام ایشان را فراهم کنیم.

یعنی اگر حقیقتا خالصانه مشتاق دیدار آن حضرت هستیم، باید با پرهیز از گناهان، انجام واجبات و کارهایی که مورد رضایت آن حضرت است، زمینه ظهور را فراهم کنیم. بنابراین شرط اصلی برای دیدار با امام زمان (عج) این است که انسان تلاش کند تا هر مانع و حجابی که بین او و امام (عج) وجود دارد از میان بردارد. در این مورد باید توجه داشت که هر چیزی که انسان را دلبسته و وابسته به دنیا و اسباب دنیایی که چیزی جز لهو و لعب نیست کند، حجابی در برابرش قرار می دهد تا نتواند آن حضرت را ملاقات کند و به این صورت توفیق زیارت را از دست می دهد.

آیت الله حاج آقامجتبی تهرانی رحمة الله علیه راهکار دقیقی برای ملاقات با امام زمان علیه السلام دارند. ایشان میفرماید: "اگر می خواهید حال خود را هنگام ملاقات حضرت حجت بدانید ببینید الان در ملاقات با قرآن چه حالی دارید! اگر مشتاق قرآنید می توانید امیدوار باشید که مشتاق حضرت حجت حقیقی هم هستید و گرنه اگر قرآن نزد شما مهجور است و با آن انسی ندارید و فکر می کنید که مشتاق حضرت حجت هستید، آن شخصِ امام زمان، زاده وهم و خیال خودتان است. اگر این قرآن قرائتش و تفکر در آیاتش قلوب ما را متحول نمی کند، شک نکنید که زیارت انسان کامل، یعنی حضرت حجت هم قلوب ما را متحول نخواهد کرد!!"
 

چنان که خود آن حضرت مى فرماید: [«ما بر اوضاع و اخبار شما و جامعه شما، به خوبى آگاهیم و چیزى از اخبار شما بر ما پوشیده نمى ماند «فانّ نحیط علما بانبائکم و لا یعزب عنّا شى ء من اخبارکم»؛

ما از سرپرستى و رسیدگى به کارهاى شما، کوتاهى نورزیده و یاد شما را از صفحه خاطر خویش نزدوده ایم که اگر جز این بود، امواج سختى ها بر شما فرود مى آمد و دشمنان کینه توز، شما را ریشه کن مى ساختند. «انّا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم و لو لا ذلک لنزل بکم اللأوّاء».

ما پشت سر مؤمنان شایسته کردار، به وسیله نیایش و راز و نیازى که از فرمانرواى آسمان ها و زمین پوشیده نمى ماند، آنان را حفاظت و نگه دارى مى کنیم. «لأنّا من وراء حفظهم بالدّعا الّذى لا یحجب عن ملک الأرض و السماء».

اگر شیعیان ما – که خداوند آنان را در فرمان بردارى خویش توفیقشان ارزانى دارد – به راستى در راه وفاى به عهدى که بر دوش دارند، همدل و هماهنگ بودند، هرگز سعادت دیدار ما از آنان به تأخیر نمى افتاد و سعادت دیدار ما زودتر روزى آنان مى گشت «و لو اَنّ اَشیاعنا – وفّقهم اللّه لطاعته – على اجتماع من القلوب فى الوفاء بالعهد علیهم… لمّا تأخّر عنهم الیمن بلقائنا»]3

من گریه می کنم که مصفا کنی مرا      شاید غبار چادر زهرا کنی مرا

ابن الکریم بر در تو سائل آمده    دور از کرامت است ز سر وا کنی مرا

ادامه دارد...

1. (بحار الانوار ج 67ص26)
2. بحارالانوار، ج 53، ص 176
3. بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۵ و ۱۷۷٫