دعای سی و دوم از صحیفه سجادیه و شفاعت
امام سجاد: دست به دعا برداشته ولب به تضرع گشوده وعرض میکنند:
«الهی به تو پناه می‌برم از آتشی که به سبب آن، بر هر که تو را معصیت نموده، سخت گرفته ای و هر که را از رضای تو اعراض نموده است، وعدة عذاب داده ای و از آتشی که نورش (بر اثر شدت در جه حرارت) تاریکی است و ملایمش، دردناک و دورش، نزدیک است (که از دور هم می‌سوزاند) و از آتشی که قسمتی از آن قسمت دیگر را می‌خورد و پاره ای از آن بر پارة دیگرش حمله می‌برد و از آتشی که استخوان‌ها را می‌پوساند و ساکنین خود را از آب جوشان، می‌خوراند و از آتشی که بر زاری کنندگانش دلسوزی نمی‌نماید، و بر تخفیف (عذاب) از کسی که برایش خشوع کند و در برابرش تسلیم شود، توانا نمی‌باشد، ساکنین خود را با گرمترین عقاب دردناک و گرفتاری سخت خود دیدار می‌کند و پناه می‌برم به تو از کژدم‌های دهان گشوده، و مارهای نیش زننده اش، و از آشامیدنی اش که امعاء واحشاء ساکنین خود را پاره پاره میسازد ودل‌هایش را بر می‌کند و از او هدایت می‌طلبم به آنچه که مرا از آن آتش دور سازد. بار الها، بر محمد وآلش رحمت فرست ومرا به فضل و رحمت خود از آن آتش پناه ده.»
