روزهای با تو بودن_ قسمت دوم
داستان
بالاخره تا کی باید در لاک خودم بمانم تا جواب بگیرم؟ سر کوچه مسجد که میرسم، گوشی در جیبم می لرزد. دوباره آن را در می آورم. اسم مریم روی صفحه افتاده. تماس را وصل میکنم.
- جانم؟
- علیک سلام داداش قهرو. کجا رفتی یهو؟
- سلام. دارم میرم مسجد. چی شده؟
- از صبح تا حالا دوستات ما رو کشتن بس که زنگ زدن سراغتو گرفتن. "سیدمصطفی کجاست؟ چکار میکنه؟ چرا نمیاد مسجد؟" مامانم دائم باید جواب بده که آقا سیدمون ضربه عاطفی خورده و غرق در تفکر شده! امشب برو مسجد ببین چکارت دارن؟
- ببخشید آبجی جان! قول میدم آدم شم... فقط باید جواب سوالامو بگیرم... از مامانم معذرت بخوا. شرمنده.
- به قول خودت دشمن ولایت شرمنده. کاری نداری؟
- نه. فعلا. یا علی.
وقتی قطع می کنم، به در مسجد رسیده ام. به محض ورود، حسن می آید جلو و آغوشش را برایم باز می کند: "به! آقاسید! چه عجب! از اینورا!" و رو به جمعی که گوشه ای از حیاط دور هم جمع اند بلند می گوید: "بیاید اینم از سید مصطفی! چی می خواید دیگه؟!"
برخلاف انتظارم، جمع پنج-شش نفره شان با آمدنم به طرفم نمی آید و به جز دست تکان دادن متین، عکس العملی نمی بینم. حسن می خندد: "درگیر بحثن! سیدحسین یه تنه وایساده جلو پنج نفر. تو هم برو خودتو بنداز وسط، بحثشون جالبه!"
اسم سیدحسین برایم آشنا نیست. می پرسم: "سیدحسین؟"
- پسرخالمه. یکم از خودم بزرگتره. بچه ماهیه...
و دستم را می گیرد و می کشاند به طرف جمع. صدای بحث کردنشان بالا و بالاتر می رود. کلماتی مثل فضای مجازی، تلگرام، اینستاگرام، صهیونیستی، اعانه به ظالم و... بیشتر شنیده می شود؛ چیزی که کنجکاوم می کند تا دقیق تر بشنوم.
وقتی بهشان می رسم، بچه ها در حین گوش دادن دست می دهند. جوانی که به گمانم سیدحسین باشد، خیلی گیرا می گوید: "مبحث فضای مجازی یک امر حاکمیتی محسوب میشه و این احکام مطلقا در ید ولایته. ولی امر مسلمین، حضرت امام خامنه ای با صراحت گفتن: هرگونه عضویت و فعالیت در شبکه های اجتماعی که باعث تقویت دشمنان اسلام و مسلمین بشه جایز نیست..."
دوباره تمام حرف های حسن به ذهنم می آید؛ چیزی که ذهنم را خیلی وقت است مشغول کرده. پیگیرانه تر گوش می دهم تا بتوانم دنباله بحث را بگیرم. راستش شاید هم دلیلش چهره گیرا و صدای گرم سیدحسین باشد. جوانی است ورزیده، قد بلند با صورتی کشیده و ریش کوتاه، پیراهن سبز تیره و شلوار پارچه ای مشکی که بسیار محکم و آرام صحبت می کند. پیداست که به درستی حرفش اطمینان دارد.
یکی از بچه ها که از همه قد بلندتر است، با حالتی کاملا حق به جانب، می گوید: "خب سیدجان! در این شبکه های اجتماعی باید هوشمندانه فعالیت کنیم. در شبکه های خودی مثل سروش و بله و آی گپ که اتفاق خاصی نمی افته. ولی تو تلگرام و اینستا، با اون همه کانال و پست های فاسد، باید آدم بتونه در ضمن فعالیت، خودش را هم حفظ کنه. من میگم اگر سواد رسانه ای داشته باشیم می تونیم کاملا درست و بجا و مفید فعالیت کنیم."
دقیقا توجیه من هم همین است. خب چه اشکال دارد؟
سیدحسین که گویا ذهن مرا هم خوانده، به آرامی می گوید: "ببین اکبر جان! ما بچه مسلمونیم و خیلی خوب می دونیم که سواد رسانه ای و یا هیچ چیز دیگه ای نمی تونه حرام خدا را حلال کنه." و رو به بقیه جمع از جمله من نگاه می کند: "یعنی شما می خوای بگی با علم به سواد رسانه ای، اعمال حرام حلال میشه؟!! اصلا می دونی سواد رسانه ای چیه؟" کامران سریع جواب می دهد: "سیدجان سواد رسانه ای می تونه کمک کنه تا دید ما باز بشه و قدرت تحلیل پیدا کنیم و در فضای مجازی و رسانه ای درست فعالیت کنیم".
ادامه دارد...
